💰 تصور رایج این است که نئولیبرالیسم با بحران‌های مالی، گسترش نابرابری 📉 و آسیب‌های زیست‌محیطی 🌍 به پایان راه رسیده است. بااین‌حال، واقعیت نشان می‌دهد که این نظم فکری و سیاسی همچنان توان بازتولید دارد.

🧠 نئولیبرالیسم صرفاً مجموعه‌ای از سیاست‌های اقتصادی یا اصلاحات نهادی نیست، بلکه بر یک «انسان‌شناسی» خاص تکیه دارد: تصویری از انسان به‌عنوان موجودی صرفاً عقلانی، منفعت‌جو و قابل هدایت از طریق تغییر در محرک‌های اقتصادی. این تصویر از Homo economicus شالوده‌ای است که حتی سیاست‌های به‌ظاهر بدیل نیز اغلب بر آن استوار می‌شوند.

📚 همان‌گونه که میشل فوکو تأکید می‌کند، لیبرالیسم در تاریخ خود همواره قابلیت بازسازی داشته است؛ هر بحران، نسخه‌ای تازه از آن پدید آورده است. نئولیبرالیسم نیز محصول چنین بازسازی‌ای است، اما ویژگی خاص آن تمرکز افراطی بر انسان اقتصادی است.

👤 از این منظر، مخالفت با نئولیبرالیسم تا زمانی که صرفاً به تغییر سیاست‌ها محدود بماند، راه به جایی نمی‌برد. آنچه ضرورت دارد، بازاندیشی در تصور ما از «انسان» است. باید بتوانیم افق‌هایی برای شخصیت‌های بدیل انسانی بگشاییم: انسان به‌عنوان شهروند اجتماعی 🤝، کنشگر زیست‌محیطی 🌱، یا موجودی اخلاقی و هم‌بسته با اجتماع.

✨ بااین‌حال، چالش اصلی فقر «تخیل سیاسی» ماست. ناتوانی در تصور این بدیل‌ها موجب می‌شود حتی نقدهای ضدنئولیبرالی نیز ناخواسته به بازتولید همان منطق اولیه تن دهند.

📌 در یک جمله: نئولیبرالیسم زنده است، زیرا بر دوش تصویری خاص از انسان ایستاده است. عبور از آن مستلزم بازآفرینی تخیل ما درباره‌ی ماهیت انسان است.

📚 منبع:

https://B2n.ir/ny7376

#مقاله

#تخیل

#رویای_ایران_آینده

🌱 @iranfuturedream