🔸 انسان در آغاز خلقت، بنا به شرحی که در کتب مقدّس آمده، از جنّت به دنیا، هبوط کرده است. این هبوط، هبوط نخست آدم است که از مراتب عالی وجودش، متوجه مراتب پایین‌تر وجود مانند بدن جسمانی شده است. ایدۀ اصلی کتاب این است که انسان در دورۀ کنونی، در حال سپری‌کردن هبوط دوم است. این هبوط دوم، از جهان فیزیکی به جهان سایبر است و انسان درواقع، یک لایۀ دیگر از هستی را آشکار کرده است که همان لایۀ دیجیتال سایبر می‌باشد. انسان در این جهان جدید نیز بدن متناسب خواهد داشت که به آن آواتار گفته می‌شود. کتاب هبوط دوم، در ایده‌ای آینده‌پژوهانه، به طرح هبوط دوم به‌عنوان یک سیر وجودی جامع و بررسی برخی ابعاد این هبوط دوم پرداخته است.

بخشی از کتاب 👇

🔹 دانشجوها در محوطه خوابگاه، تجمع کرده بودند: یک تجمع اعتراضی به وضعیت خدمات دانشگاه؛ حدود سال‌های ۸۴ یا ۸۵. محوطه‌ی خوابگاه، محوطه‌ی بزرگی نبود و دانشجوها، بارها سر تا ته محوطه را از میان بلوک‌های ۲ و ۳  رفتند و شعار دادند: دست می‌زدند و فریاد. یک شعار جدی‌شان این بود: «آب، غذا، اینترنت؛ آب، غذا، اینترنت»! با خودم فکر می‌کردم که دارند شعار عجیبی می‌دهند؛ شعار، زیاده‌خواهانه نبود، عجیب بود. 

🔸 انسان برای زنده‌ماندن به آب و غذا نیاز دارد؛ البته دانشگاه آب و غذا به دانشجوها می‌داد اما اعتراض آنها متوجه کیفیت بود. اتفاق عجیبی است که اینترنت، کنار آب و غذا نشسته است. آیا ممکن است انسان برای زنده ماندن به اینترنت نیاز داشته باشد؟ و امروز این اتفاق افتاده است. اگر اینترنت نباشد و اگر آواتار، یعنی مظهر انسان در عالم سایبر، اینترنت تنفس نکند و اینترنت نخورد، می‌میرد؛ اگر بدن جسمانی انسان در هوا، زنده است، بدن سایبری او، در اینترنت، زنده است. اتصال، رشته‌ی حیات انسان مسایبر است و قطع آن، مرگ اوست.

🔹 نویسنده: محمد شمس‌الدینی

🔸 ناشر: نشر صاد

#کتاب 

#سایبر

#رویای_ایران_آینده 

🌱 @iranfuturedream