🔹در این مقاله، جاشوا راتمن به بررسی مفهوم امید در شرایط بحرانی و اضطراب‌آور می‌پردازد. او توضیح می‌دهد که در دوران وحشت، افراد یا خوش‌بین می‌شوند یا بدبین. بدبینی آرامش‌بخش است زیرا فرد را از غافل‌گیری مصون می‌دارد، اما محدودکننده است و مانع از تصور آینده‌ای بهتر می‌شود. از سوی دیگر، خوش‌بینی می‌تواند به انکار واقعیت‌های تلخ منجر شود و در شرایط وخیم، به نوعی انکار تبدیل می‌شود.
🔸 راتمن به نقل از فیلسوفی به نام بیونگ‌چول هان، تفاوت بین امید و خوش‌بینی را بررسی می‌کند. هان معتقد است که امید با خوش‌بینی متفاوت است؛ امید در مواجهه با ناامیدی مطلق ظهور می‌کند و حتی در شرایطی که هیچ چیز برای امیدواری وجود ندارد، می‌تواند جوانه بزند. او امید را به عنوان یک جهت‌گیری روحی توصیف می‌کند که جهان را به فراسوی افق‌های موجود متصل می‌کند.
🔹 راتمن همچنین به وضعیت سیاسی و اجتماعی آمریکا اشاره می‌کند و بیان می‌کند که در شرایط فعلی، خوش‌بینی ممکن است به انکار واقعیت‌های تلخ منجر شود، اما امید می‌تواند نیرویی برای کنش و تغییر باشد. او تأکید می‌کند که امید به معنای انکار مشکلات نیست، بلکه به معنای جست‌وجوی فعالانه برای یافتن راه‌حل‌های جدید و غیرقابل پیش‌بینی است.
🔸 در نهایت، راتمن نتیجه می‌گیرد که امید به معنای پذیرش این است که جهان ذخیره‌های ناگفته‌ای دارد و چیزی که می‌بینیم همه‌چیز نیست. امید به ما کمک می‌کند تا در شرایط ناامیدکننده، به زندگی ادامه دهیم و به دنبال راه‌حل‌های جدید باشیم.
🔻 این متن خلاصه‌ای بود از مقاله «قرار است اوضاع چقدر بدتر شود؟» سایت ترجمان.
🔗 لینک مقاله: https://B2n.ir/u33985
#مقاله
#رویای_ایران_آینده
🌱 @iranfuturedream
دیدگاه‌ها
هیچ نظری هنوز ثبت نشده است.